Puro teatro?
Absolutamente. Pero de camiño tiven un fillo, Lois, que me está dirixindo aghora. E casei e separeime e volvín casar, neste caso cun home que é con quen estou, Dani. Hai 29 anos que estamos xuntos. Casados, oito.
Cando sentiches que ser actor era o teu?
Teño moi claro o primeiro riso que provoquei desde un esenario. Isto foi —tería eu sinco ou seis anos— na parroquial, nun festival de Nadal. Subín ao esenario e contei un chiste.
Lembras o chiste?
Contei dun neno pequeno que naseu nunha aldea e levárono a bautisar e o cura preghuntou o nome e os padriños dixeron “Aduardo” e o cura dixo “Con e”, e eles dixeron “Non, non, Aduardo” e o cura díxolles “Con e” e insitiron “Aduardo”, “Con e”, “Aduardo”, “Con e”... Finalmente marcharon para casa e pasaron uns meses e pasou un vesiño por alí e díxolles “Que tal o neno?” “Moi ben, xa empesa a andar e todo” “E ao final como lle puxestes?” “Nós queríamos Aduardo, pero como o cura disía Coné, Coné... e como é pequeniño chamámoslle Coneíño”... Este foi o primeiro chiste que contei na vida. Lembro o estoupido de risa. A xente non é moi consiente do que libera a gargallada, do ghuapos que son, e ghuapas, cando rin. E non deixa de ser un insulto: “Ser el hazmerreír”. A miña teoría a este respecto é que a maior parte dos insultos son de dereitas. Quero disir, ninghén insulta nun campo de fútbol berrándolle a un árbitro “pederasta!” ou disirlle “defraudador!”
Entón o humor é de esquerdas?
Non. Tamén hai humor de dereitas. O insulto é de dereitas. O humor é de toda clase e condisión; pero non é o mesmo faser chistes de gangosos ou de mariquitas que faser humor dos poderosos. O humor está no punto de vista.
Autocensúraste?
Moitísimo. Teño moito coidado, intento non pisar pozas, non ofender.
Entón non vale todo?
Absolutamente non vale todo. Pero creo que en xeral nos ofendemos con moita facilidade.
É posible non ofender?
Unha vez fixen un espectáculo sobre o Camiño de Santiago. Houbo unha muller que me escribiu dicindo ‘que eu son crente e me ofendiches’. E sempre te din o mesmo: ‘Por que non te metes cos musulmáns?’ E eu disía no meu espectáculo: ‘Non me meto cos musulmáns porque te matan’ E eu téñolle moito apresio á miña vida. Nin cos musulmáns nin cos narcos. Cos católicos si porque noutra época queimábante, pero aghora xa non. Os musulmáns si. Pero xa hai moito tempo que deixei de falar de relixión.
En que cres?
Creo na amizade. E creo no humor, creo que o humor é un bo xeito de afrontar a vida. Eu supoño que se pasado mañá ven un médico ou unha médica e me di, ‘mira, Carlos, sinto dicircho pero tes unha metástase de páncreas’; ighual aí non me sae faser moitos chistes. Ou ighual si! Ghustaríame ser capás de aínda bromear.
Es actor ou cómico?
Todos os actores son cómicos. Se es capás de faser rir es capás de todo.
É máis difícil facer rir que chorar?
Eu creo que é bastante máis difísil faser rir que faser chorar. Faser chorar non é demasiado complicado se o que contas ten emosión. Faser rir, coidado! Sobre todo cando a xente non ten moitas ghañas. Porque ao final ti fas a metade do choio a outra metade faina a xente.
Viñeches á Illa para escapar?
En realidade foi o meu home o que optou por isto. Levabamos moitos anos indo a Arousa. Viviamos en Santiago e a min ghustábame Santiago porque hai pubs, hai ambiente, hai teatros... e na Illa o inverno non é tan fásil. Pero ao final tirou moito a amizade. E se quero ir a Madrid, veño a Vilagharsía a coller o tren. Podes vivir aquí e traballar en Madrid.
É certo que os da Illa son diferentes?
Son menos diferentes do que eles cren. É verdade que esas tradisións que manteñen vivas están moi ben, e é verdade que o da insularidade marca moito.
En que sentido?
Eles teñen moi claro quen son os de dentro e os de fóra. Ti es de fóra aínda que leves 30 anos alí. E un que naseu alí aínda que leve 30 anos fóra é de alí, e ten dereito sobre ti a opinar: ‘Ti cala que ti es de fóra”.
Como contraatacas?
Eu contraataco disíndolles que son de fóra, e vivo alí porque me da a ghana e teño un cacho da illa que comprei e é meu! E vou faser a Peña Seltista “Os de Fóra” E algho que lles ofende moitísimo é que alghún día vai haber un alcalde ou unha alcaldesa de fóra.
Tres palabras que definan aos do Salnés?
É unha xente moi expresiva. Aquí hai máis días de sol. Tamén hai un punto cosmopolita que ten haber coa presensia inghlesa, coa presensia de xente de moitos lugares e logho é que somos fundamentalmente ghuapos.
Fálame de sexo.
Creo que hai que empesar a escribir ghións sobre xente da nosa idade que folla. O meu avó que andaba nunha cadeira de manivela ía ver ás bañistas á praia de Compostela con 80 anos. Que os vellos non deben de namorarse, dixo Castelao? Pero Castelao non dixo que os vellos non deben de follar.
Como pasas de ser heterosexual a ser gay?
Eu sempre pensei que era bisexual. E namorei de Nuria e foi unha muller marabillosa e unha nai marabillosa. Cando nos separamos coñecín a Dani e fun para este lado. Eu creo que é sexo, é pracer, é pasalo ben. Hai que quitarlle toda esa cousa sagrada e esa cousa ‘mi madriña!’. Non ten tanta importancia.
E agora es colega do teu fillo?
Procuro non ser demasiado colega co meu fillo. Eu nunca saio de copas co meu fillo. É o meu director, entendémonos ben á hora de traballar. El coñece a Dani desde que ten sete anos, é o seu segundo pai. Cando tiña 14 anos eu disíalle, ‘a ver, Lois, como lles explicas aos teus compis de clase que papá ten un home de parella?’ e el disía, ‘papá non llo podo contar, xa llo explicarei cando o poidan entender’. Os chavales son moi listos. O que queren é verte ben, esteas só ou acompañado. O que non queren é sentir o desamor.
Cando choras?
Non choro moito, nin choro con fasilidade. Non son de moito chorar, nin de moito rir tampouco, non é tan fásil faserme rir a min. Eu choro moito por traballo.
Os actores tedes que recordar mortes para chorar?
Para nada! Nós o que imos tendo é unha caixa de ferramentas de emosións, vas ghardando emosións e cando as necesitas sacas unha. Pero para nada hai que pensar na morte da túa nai para chorar.
Manipulas as emocións?
Pessoa disía: ‘o poeta (e o actor e o poeta non somos tan distintos) é un finxidor, finxe tan completamente que chega a finxir a dor que de verdade sente’. Nós non fasemos que sufrimos, sufrimos. O teatro bo é sentilo en serio. Enfadarte en serio, emosionarte en serio, chorar en serio, rir en serio. Non fas teatro, es teatro.
E cando chegas a casa quen es?
Un tipo despistado, máis ben torpe, moi nervioso, que fala de máis, imprudente, obsesivamente puntual, que intenta quedar ben e non sempre o consegue. Que non sae pola noite practicamente nunca. Que ten feito moitas tonterías na vida. Ten dito moitísimas máis tonterías na vida. Son todo iso. Alguén que intenta atender á xente que é importante para min. Non sempre o consigo infelizmente.
Por que sodes tan importantes os actores?
Son modas. Aí ven a intelixencia artificial e van facer de nós un pandeiro. Pasaremos de moda como os latoeiros e como os serenos.
TEST DE VIDA
Unha palabra?
Carallo.
Un lugar?
Jericoacoara, no Ceará, Brasil.
Unha persoa?
Uxía.
Unha personaxe?
Próspero de La Tempestad de Shakespeare.
Alguén importante?
Miña nai, Hermosinda.
Un obxecto? Unha cousa?
Unha pala de pádel.
Unha ferramenta?
Un condón.
Alguén imprescindible?
Dani, o meu home.
Que é a vida?
É aquelo que sucede entre función e función.
