Silvia Figueiras (Montevideo, 1966) comezou a escribir poesía na xuventude, e acabou abandonando esa faceta pouco a pouco. Pero o falecemento do seu pai hai tres anos supuxo "unha catarse" para tomala en serio. E, aínda que confesa non levarse moi ben coas tecnoloxías, os primeiros versos que decidiu amosar ao mundo chegaron ao público a través das redes sociais hai uns anos. Máis tarde, os seus pensamentos máis íntimos cristalizarían en Alma de outono (Editorial Medulia), un libro no que se adentra no paso do tempo e no sentimento de perda.
Como se lanzou a escribir un libro de poemas?
Meu pai morreu en agosto de 2019, logo veu a covid-19 e as primeiras poesías que fixen foron con motivo da pandemia. Publicámolas a través dunha pequena canle de Youtube que fixemos, e a raíz de aí coñecín o grupo de poesía galega de Luciano de Monfadal, e entón comecei a publicar aí cada semana. Vin que á xente lles gustaban, preguntábanme se tiña libro ou cando publicaba. Eu sabía que as editoriais non lle abren moito as portas á xente descoñecida, pero intenteino. E cal foi a miña sorpresa cando me chamaron os de Medulia!
Sanxenxo sempre foi o seu punto de referencia?
Si. Nacín en Montevideo, e son filla da emigración, pero vin para aquí con dous anos, porque meus pais son de Sanxenxo de sempre, e estou aquí, en Padriñán, dende entón.
En que atopou a inspiración para Alma de outono?
Sempre fun unha persoa con tendencia á melancolía, moi sensible, e aféctanme moito os cambios e as perdas. Preguntábame a min mesma que por que me afectaban tanto as cousas, cando outras persoas as levaban mellor, e preferín pensar algo máis romántico que psicolóxico: isto é que nacín no outono. Esa foi máis ou menos a idea. Aí eu recollo o meu sentir, en tres partes. A primeira é o paso do tempo, algo constante na miña obra, ao igual que a natureza. O efémera que é a vida, pensamos que as cousas son eternas e non o son. E logo hai outra parte que adico ao que eu sinto pero con respecto ao sufrimento doutras persoas. Reflexo o que sinto en casos que coñecín de malos tratos ou de nenos que sufriron ‘bullying’. E a terceira parte prantexeime adicala ao que eu sentín neses momentos de perda, a raíz da morte do meu pai. Ese é o meu sentir e o meu pensar, ao mellor influenciado polo nacemento do outono.
Estou coñecendo xente moi nova e moi boa, e penso que a poesía en galego ten futuro, a pesar do que digan moitos"
Pero non se refire exactamente ao outono como nós pensamos...
No libro xa pon que nacín o 6 de xuño, e a xente pregúntame ‘pero cómo que naciches no outono?’. E eu respondo que nacín no outono austral (risas).
Entón é un libro sobre os sentimentos...
Si, ao mellor a moita xente parécenlle cousas extremas, pero eu vívoas moi intensamente xa dende pequena. A perda das persoas, a perda das cousas. Pode que sexa un sentimento algo exacerbado, pero é o que eu sinto, e penso que tiña que plasmalo. Haberá xente que se identifique e outros dirán que son unha choromiqueira. Moitas persoas dinche que a vida hai que tomala doutro xeito, e ás veces queres ser diferente, ou queres ser máis forte, pero se naciches así, é o que hai.
Cre que as mulleres están a conquistar cada vez máis espazos no eido da poesía?
Por suposto, as mulleres estamos tomando cada vez máis forza. Ademais vén aí unha cantidade grande de xente nova rompendo e que fala e escribe en galego. Moita xente di que o galego está en decadencia, pero eu estou coñecendo xente moi nova e moi boa, e penso que a poesía en galego ten futuro. A pesar do que digan moitos, hai unha canteira boa de xente que vén detrás empurrando.
