Este martes conmemorouse o Día Mundial da Síndrome de Down, no que se reivindica a normalización e inclusión en todos os eidos da sociedade. "Las personas con síndrome de Down somos personas dignas de todo derecho", reclaman desde Down Galicia. Miguel Carballa, profesor e pai dunha muller con esta discapacidade sostén que "o principal estereotipo é o de tratalos como se fosen rapaces aínda que teñan 20 anos".
Cando se enteraron de que Laura tiña esta alteración xenética?
Enterámonos xusto despois do parto e inicialmente quedas moi sorprendido porque non é algo que de entrada esperas. Eu tiña a experiencia de traballar con persoas con esta discapacidade pero ti nunca te pos en primeira persoa. Pasaron un par de meses ata que nos puxemos en contacto coa asociación Xuntos e aquilo que te preocupaba tanto ao principio, despois aprendes a normalizalo.
Como foi a súa incorporación á escola?
Ela sempre estivo en educación ordinaria. Na Primaria fixo dúas repeticións e despois cando estaba en segundo da ESO pasouse a facer unha FP básica de Peluquería e Estética, que a rematou hai dous anos.
Tivo moitas dificultades para adaptarse?
Algunha sempre tes pero os profesores sempre lle foron adaptando os contidos, planteándoos doutra maneira. Por exemplo, nos temas nos que lle costaban un pouco máis, eles utilizaban temas visuais como vídeos ou imaxes para que os fose entendendo mellor.
E o paso para a FP supuxo un cambio moi grande para ela?
O cambio para a FP foi ben, de feito a nosa idea era que a fixera en catro anos e ao final a fixo en tres. Ao principio este paso supoñía un cambio de rutina, pero despois foi pouco a pouco a mellor.
E as prácticas en empresa?
Nas prácticas estivo moi integrada. A empresa nas que a fixo se portou moi ben con ela e entre a clientela había de todo. Algunas sempre ían con ela e despois tamén había outras que igual lles daba máis reparo porque podían pensar que tiña máis dificultades. Había de todo.
Agora está traballando?
Non, agora está facendo un programa que ten a asociación Xuntos de tránsito á vida adulta e no futuro empezará outro programa que teñen de emprego con apoio.
Por que decidiron acudir á asociación Down Pontevedra Xuntos?
Porque che dá ese primeiro respaldo cando estás co shock inicial. Tamén é certo que os tempos cambiaron e non é o mesmo a sociedade agora, que a que tiñamos hai 22 anos ou antes. Por sorte a terminoloxía cambiou moito. Hai anos había moito máis descoñecemento e ignorancia da xente, xa que falaban de que isto era unha enfermidade e de que había grados, cando isto simplemente é un cromosoma máis que che da unhas características.
A asociación Down Pontevedra Xuntos da ese respaldo cando estás co shock inicial
Xustamente a entidade pontevedresa centrou o lema deste ano do Día Mundial da Síndrome de Down nos estereotipos. Na súa opinión, segue habendo prexuízos na sociedade actual?
Si, o principal estereotipo é o de tratalos como se fosen rapaces aínda que teñan 20 anos. Iso hai que cambialo pouco a pouco. Hai cousas que xa se conseguiron avanzar, pero hai outras que hai que seguir traballando nelas, porque hai menos prexuízos que antes pero segue habendo. Ás veces sen mala intención fanse cousas mal. Por exemplo, cando a miña filla vai a unha cafetería ou ao supermercado se lle consisten cousas que non se lle consentirían a outra persoa. Se ti fas iso, eles o acaban tomando como algo normal, cando eles teñen a capacidade de distinguir, e se lle explicas as cousas actúan con responsabilidade. Á miña filla fálanlle como se fose unha nena e hai que tratala como unha adulta, porque ten 22 anos.
Falábamos antes dese shock inicial que supón enterarte de que a túa filla ou o teu fillo ten Síndrome de Down. Que lle diría vostede a unha familia que está pasando agora por esta situación?
Que o traten de educar, tanto no sistema educativo como dende a casa, como a calquera outro rapaz. Nós nunca nos plantexamos o de levala a un centro de educación especial. Foi tratada igual que o seu irmán maior, os dous teñen as mesmas responsabilidadese e ela colabora nas tareas da casa como calquera outro. Móvese de maneira adulta, vai todos os días de Cambados a Pontevedra en autobús ela sola, e é totalmente independente.«Á miña filla fálanlle como se fose unha nena e hai que tratala como unha adulta»
